ห่วงใย ใส่ใจ พิชิตมะเร็ง ตอนที่ 1 อาการน่าเป็นห่วง

วันที่ 22-04-2011 | อ่าน : 8178

ห่วงใย...ใส่ใจ...พิชิตมะเร็ง
( มะเร็งต่อมน้ำเหลือง )

โดย นฤทัย พิริยะเกียรติสกุล

ตอนที่ 1 อาการน่าเป็นห่วง

               ก้อนเล็กกลมอะไรไม่รู้ อยู่ๆ ก็ปรากฏขึ้นที่บริเวณข้างขวาของลำคอ ไม่เจ็บไม่ปวดแต่แลดูจะใหญ่โตขึ้นทุกวัน นั่นคือสัญญาณเตือนหนึ่งจากโรคร้ายที่หนูไม่เคยแม้แต่จะสนใจมันเลย

               จนกระทั่งวันนึงมันคงอดรนทนไม่ไหวส่งสัญญาณสำคัญมาอีกหลายสัญญาณ เริ่มจากการที่มีก้อนเล็กๆ นั่นปรากฏขึ้นมาแล้ว หนูก็มีอาการหอบง่าย เหนื่อยง่ายบ่อยๆ แต่นั่นก็ยังถือว่าเป็นเรื่องปกติเพราะฉันเป็นคนที่ร่างกายค่อนข้างอ่อนแอมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว และช่วงนั้นปากก็ชอบแห้งกรอบ ลอกออกมาได้เป็นแผ่นๆ น่ากลัวมาก ถึงแม้จะทาลิปมันมากเท่าไหร่ก็ไม่หาย หลังจากนั้นก็เริ่มหายใจผิดปกติมันติดขัดไม่สะดวก เริ่มจุกและแน่นหน้าอกอยู่บ่อยๆ แอบตั้งข้อสงสัยในใจเล็กๆ ว่าเราเป็นอะไรกันแน่ แต่ก็ยังพยายามหาเหตุผลมาอ้างว่าเป็นเพราะเรานอนดึกทุกวัน อาจจะเครียดกับการบ้าน ต่างๆ นานา จนอาการล่าสุดที่เห็นได้ชัดเลย คือ ตัวหนูเริ่มคัน คันมากถึงมากที่สุด คันทั้งตัว คันแล้วก็เกา ยิ่งเกาก็ยิ่งเป็นแผล ไม่ว่าจะเกาแรงหรือเบา ก็เกิดแผลขึ้นง่ายมาก ช้ำเป็นจ้ำๆ แทบจะทั้งตัว

               พอมาถึงตอนนี้ก็เลยเริ่มกลัว ทั้งกลัวทั้งสงสัย ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองกันแน่ สงสัยอยู่สองอย่าง ไม่มะเร็งก็โรคผิวหนัง แต่ด้วยความที่คิดว่ามะเร็งน่าจะเป็นเรื่องไกลตัว ส่วนใหญ่ที่เห็น ก็มีแต่ในทีวี ในนิยายนั่นแหล่ะ ที่บ้านก็ไม่มีใครเป็น ไอ้เราจะมาเป็นมะเร็งคนแรกก็ไม่น่าใช่ เลยกลัวว่าตัวเองจะเป็นโรคผิวหนัง ในที่สุดจึงตัดสินใจบอกพ่อแม่ บอกทุกเรื่องทุกอาการที่ได้เจอ และที่สำคัญเน้นแม่มากว่าอยากรีบไปหาหมอ “อิ๋มไม่อยากเป็นกลากเกลื้อนนะม๊า” แม่จึงพาไปหาหมอที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง

               เดินทางไปพบหมอในวันต่อมา เข้าไปเจอหมอด้วยความตื่นเต้นผสมกังวลใจ นี่เราจะเป็นขี้กลากขี้เกลื้อนรึเปล่านะ คิดแล้วก็เสียววาบขึ้นมา พอเจอคุณหมอก็บอกอาการเกี่ยวกับการคันไปหมอก็ยังไม่ได้ตกใจอะไรและกำลังจะเขียนใบสั่งยาแก้คันให้กลับบ้าน หนูจึงนึกขึ้นมาได้ถึงก้อนน่าสงสัยที่ได้พบเมื่อไม่นาน พอพูดเพียงเท่านั้น ท่าทีของหมอก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ดูตกใจขึ้นมาบ้างเล็กน้อยและส่งตัวหนูเข้าห้องเอ็กซ์เรย์ทันที

               เดินตามพี่พยาบาลเข้าไปด้วยความสงสัย กับแค่คันตัวนี่ต้องถึงขั้นเอ็กซเรย์กันเลยเหรอคะ? เข้าไปไม่ถึง 5 นาที ทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย ผลเอ็กซ์เรย์ส่งตรงถึงหมอทันที กลับไปเข้าพบหมออีกครั้ง หมอหน้ายุ่งไม่สบายใจ หนูเริ่มมือเย็น ใจหาย เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ผลออกมา คือ เจอก้อนเนื้อก้อนใหญ่อยู่บริเวณช่วงปอดของหนู ขนาดเท่าไหร่เรายังไม่แน่ใจ หมอบอกหากอยากแน่ใจเราต้องทำการ CT-Scan อีกที งงเลยจากเรื่องเล็กๆ แค่โรคผิวหนัง เลยเถิดไปถึงก้อนเนื้อขนาดใหญ่ได้ขนาดนี้เชียวหรอ ตอนนั้นในใจคิดอยู่สองอย่าง ใจหนึ่งก็อยากรู้มันมาดีหรือมาร้าย แต่อีกใจกลับไม่อยากรู้ ขอเป็นเพียงโรคผิวหนังธรรมดาก็พอ ขี้กลากขี้เกลื้อนก็ยอมวะ!

               สุดท้ายหมอแนะนำให้ไปทำการตรวจแบบ CT-Scan และตามด้วยการเจาะเอาก้อนเนื้อในตัวมาตรวจให้แน่ใจไปเลยว่าเป็นยังไง ในที่สุดหนูจึงตัดสินใจ เป็นไงเป็นกันเดินตามพี่พยาบาลไปทำตามทุกอย่างที่หมอแนะนำ ตอนเข้าห้องเจาะก้อนเนื้อ เป็นอะไรที่ตื่นเต้นมาก ครั้งแรกในชีวิตที่ได้ขึ้นไปนอนบนเตียง มีบุรุษพยาบาลมาช่วยกันเข็นเข้าห้อง ดีใจตอนเด็กๆ เคยแอบฝันอยากลองทำแบบนี้ดูบ้าง แต่ก็ไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่าจะต้องมานอนลุ้นระทึกว่าจะเป็นมะเร็งหรือไม่เป็น

               ขณะทำการเจาะ ทั้งคุณหมอและพยาบาลใจดีมาก คอยอธิบายขั้นตอนให้หนูฟังอยู่ตลอดเวลา ชวนคุย ชวนร้องเพลง ทำให้หนูผ่อนคลายลงบ้าง ไม่เครียดไม่กลัวเหมือนอย่างก่อนเข้าห้อง หมอลงยาชาให้มาสองเข็ม พอยาเริ่มออกฤทธิ์ก็เริ่มที่จะมั่นใจในตัวยาว่ามันจะทำหน้าที่ของมันได้ดี แต่ในที่สุดก็ได้รู้ว่าที่เรากำลังคิดอยู่มันผิดโดยสิ้นเชิง เพราะเพียงแค่หมอเอาเข็มจิ้มลงไปที่คอเท่านั้น ความรู้สึกแรกที่ได้รับ คือ แม้แต่ยาชาก็ช่วยอะไรไม่ได้ เจ็บค่ะ เจ็บมากๆ ตอนนั้น แต่ต้องทน ศรีทนได้ นฤทัยก็ทนได้ค่า ! พอมาตอนนี้ยังแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกันว่าทำไมตอนนั้นถึงผ่านมาได้ การเจาะผ่านไปนานมาก ลงเข็มหลายทีมาก ได้ยินเสียงฉึบๆ กรึบๆ เหมือนเสียงโลหะตัดอะไรสักอย่างอยู่ตลอดเวลา การเจาะเป็นไปได้อย่างยากลำบาก หมอบอกก้อนแข็งมากตัดไม่ยอมหลุดออกจากกันซักที จนในที่สุดก็ทำสำเร็จ หมอและพี่พยาบาลสามารถ เอาชนะความดื้อด้านของก้อนเนื้อได้ หลังจากนั้นหมอก็เริ่มปิดปากแผล แล้วหันมาถามหนูด้วยรอยยิ้มว่าอยากรู้ไหมเข็มที่เจาะลงมาที่ตัวหนูเป็นยังไง หนูรีบตอบโดยไม่ต้องคิดเลยค่ะว่าอยากรู้ อยากรู้มากว่าเข็มอะไรที่มันทำให้เราเจ็บตัวขนาดนี้ พอหมอเอามาโชว์ให้ดูเท่านั้นล่ะ ตกใจ นึกขอบคุณหมอทันทีที่ไม่เอามาให้ดูแต่แรก เป็นเข็มโลหะคล้ายๆ เหล็ก หัวเข็มขนาดใหญ่มาก กว้างมาก ขอบอกว่าน่ากลัวโคตรโคตรค่ะ

               พอทำการเจาะเสร็จก็เดินออกมาจากห้อง เอ๊ะทำไมคอเพิ่งจะชา ...สงสัยยาชาที่ฉีดไปมันเพิ่งออกฤทธิ์แน่ๆ จนตอนนี้ก็ยังแอบภูมิใจในตัวเองลึกๆ ที่เอาชนะเข็มควายเหล็กขนาดนั้นได้ หลังจากนั้นก็กลับบ้าน นัดเจอกับหมออีกทีก็ 10 วันข้างหน้า แล้วเจอกันนะคะคุณหมอ

หากมีปัญหาสุขภาพผู้ป่วยมะเร็ง เราคืออีกหนึ่งทางออก ที่จะช่วยให้ผู้ป่วยกลับมาใช้ชีวิตปกติได้อีกครั้ง ปรึกษาผู้เชี่ยวชาญ โปรดคลิก inbox Facebook ชมรมฟื้นฟูสุขภาพผู้ป่วยโรคมะเร็ง